به رسم عاشقی

گاهی اتفاق افتاده است کسی با این توجیه که خانواده ام می خواهم راحت باشند، در یاری دین و امام زمان خود کوتاهی کرده است. همان طور که در کربلا عده ای خانواده خود را بهانه کردند و امام حسین علیه السلام را تنها گذاشتند. اما امام حسین علیه السلام با این‌که می دانست سرنوشت خانواده اش شهادت، اسارت و سختی ها است، آن ها را همراه خود برد. خوب که دقت شود می بینیم هر کدام ما خانواده مان را بارهای بخاطر بداخلاقی یا تغییر محل سکونت اذیت کرده ایم اما وقتی حرف دین و امام زمان می آید آن ها را بهانه می کنیم. 

باید در راه دفاع از دین و عقیده های اسلامیمان مثل تمام حسین علیه السلام حتی خانواده خود را فدا کرد.

​وقتی توانستی دیگران را بر خود چه در مالت و چه در جانت مقدم بداری آن گاه می توان گفت تو یک ایثارگر هستی. ایثارگری یعنی اول توجه به دیگران بعد توجه به خود . درست مثل حضرت سیدالشهداء علیه السلام که در صحنه کربلا همه خانواده خود را فدای اسلام کرد و هم چنین تک تک یارانش که برای این که جان خود را فدای او کنند بر یکدیگر سبقت می گرفتند و نیز حضرت ابوالفضل علیه السلام که تا به کودکان آب نرسانده است؛ آبی نخورد. همه این ها جلوه ایثار و فداکاری است. خوب است ما که اکنون خود را حسینی می دانیم در راه او باشیم و چه در مال و چه در جانمان ایثارگر و فداکار دیگران در راه خدا باشیم .

​رهایی از ظلم و ایستادگی با تمام قدرت در برابر ظالمان نکته کلیدی برای رهاشدن از چنگال های ظلم و استکبار است. امام حسین علیه السلام نمونه ای راستین برای مقابله با ظلم و سازش ناپذیری با ذلت و استکبار است. مرگ با عزت همواره بهتر از زندگی با ذلت است. در واقع همه ی ملت های ستمدیده باید با الگوبرداری و‌پیروی از روش امام حسین علیه السلام با تمام قوا حتی با از دست دادن جان خود و عزیزانشان در برابر ظلم و ظالم بایستند. به امید آن روز که ریشه ی تمام ظلم ها و ظالمان جهان کنده شود.

​این گوهر گران بها در نیت و عمل هر کسی دیده نمی شود. در واقع وجود این گوهر باعث می شود که انسان در مسیر صحیح حرکت کند و به هدف و مقصد خود به نحو کامل برسد. نمونه عینی اخلاص را می توان در یاران حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام دید که عده ای از آنان از همان ابتدا با او همراه بودند، برخی در مدینه یا مکه حتی کربلا به او ‌پیوستند و به این شیوه خالصان از ناخالصان تصفیه شدند و توانستند به سعادت ابدی دست پیدا کنند. پس نکته مهم در هر کاری اخلاص و نیت پاک در آن کار است به طوری که آن کار فقط برای رضای خداوند باشد در این صورت تحمل سختی ها نیز آسان می شود.

​ همان طور که در خوشی ها و راحتی ها حس خوبی داریم و از خداوند تشکر می کنیم در سختی و بلا ها نیز باید شکرگزار او باشیم و محور اصلی زندگیمان را رضایت خداوند و تسلیم در برابر خواسته های او قرار بدهیم. درست مانند امام حسین علیه السلام که در صحنه کربلا روز عاشورا با این همه سختی و بلا و مصیبت فقط رضایت و خشنودی خداوند را مدنظر داشت و در برابر خواسته خداوند ‌حتی با از دست دادن جان خود و عزیزانش تسلیم بود. 

این می تواند درس و الگویی باشد برای ما که در برابر مشکلات و مصیبت هایمان همواره سر تسلیم در برابر خداوند فرود بیاوریم چرا که او بهتر از هرکسی مصلحت بندگانش را می داند.

__________________

امام حسین(ع) هنگامی که می‌خواست از مکه به سمت عراق خارج شود، خود در خطبه‌ای به این ویژگی اشاره فرموده است: 

«ما اهل بیت به آنچه خدا راضی است،‌ راضی و خشنودیم. در مقابل بلا و امتحان او، صبر و استقامت می‌ورزیم. او اجر صبرکنندگان را به ما عنایت خواهد فرمود.»

سیدبن طاووس، الملهوف علی قتلی الطفوف، ص۱۲۶.        

​گاهی مسئولی، کسی در عرصه سیاسی قرار دارد و فکر می کند این جا دیگر معنویت راهی ندارد. در صورتی که به بعد روحی و معنوی باید در همه شرایط حتی در میدان سیاست و کار و‌گرفتاری توجه کرد. همان طور که امام‌حسین علیه السلام هنگام رویارویی با دشمن از این مهم غفلت نکردند؛ به طوری که در شب و روز عاشورا همراه با یارانشان مشغول دعا و عبادت بودند. حتی ایشان از حضرت ابوالفضل علیه السلام خواستند که از دشمن مهلت بگیرد تا بتوانند به نماز و استغفار و ‌مناجات بپردازند. پس خوب هست که مسئولین بتوانند بین معنویت و عبادت با سیاست جمع ببندند و این ها را از هم جدا نکنند. و بدانند که با همین معنویت و خودسازی هست که می توانند در میدان سیاست هم سربلند بیرون بیایند.