به رسم عاشقی

​گاهی مسئولی، کسی در عرصه سیاسی قرار دارد و فکر می کند این جا دیگر معنویت راهی ندارد. در صورتی که به بعد روحی و معنوی باید در همه شرایط حتی در میدان سیاست و کار و‌گرفتاری توجه کرد. همان طور که امام‌حسین علیه السلام هنگام رویارویی با دشمن از این مهم غفلت نکردند؛ به طوری که در شب و روز عاشورا همراه با یارانشان مشغول دعا و عبادت بودند. حتی ایشان از حضرت ابوالفضل علیه السلام خواستند که از دشمن مهلت بگیرد تا بتوانند به نماز و استغفار و ‌مناجات بپردازند. پس خوب هست که مسئولین بتوانند بین معنویت و عبادت با سیاست جمع ببندند و این ها را از هم جدا نکنند. و بدانند که با همین معنویت و خودسازی هست که می توانند در میدان سیاست هم سربلند بیرون بیایند.

​وقتی میبینی معروفی رها شده است و یا منکری در حال انجام است، از خود بپرس من که شیعه و دل شیفته امام حسین علیه السلام هستم آیا باید نسبت به این امور بی تفاوت باشم؟! 

اصلا قیام و درس اصلی امام حسین مگر غیر از امر به معروف و نهی از منکر بود؟ 

پس چطور شده است که این همه نسبت به انجام‌ منکرات مثل بی حجابی ها، بی نمازی ها ،غیبت ها، حق الناس کردن ها بی تفاوت شده ایم؟ چطور شده است که وقتی می بینیم واجبات به راحتی بر روی زمین رها شده است شانه خود را بالا می اندازیم و می گوییم اصلا به ما چه؟ اگر شیعه و محب امام حسین هستی، اگر عزادار و سیه پوش امام حسین هستی، قبل از هر چیز باید رفتارت حسینی باشد هدف قیام مولایت را همیشه زنده نگه دار. آمار به معروف و ناهی از منکر باش.

امروزه با بصیرت و بینش صحیح و همگام با رهبر جامعه می توان بسیاری از نقشه های دشمنان را خنثی کرد. پیروی از رهبری و ولایت فقیه در تمام کارها باید سرلوحه قرار بگیرد. در غیر این صورت عواقب خطرناکی جامعه را تهدید خواهد کرد. درست در زمان امام حسین علیه السلام تعداد زیادی از افراد فاقد بصیرت بودند و  از لحاظ زمان شناختی در جهت کمک به امام خود نداشتند و این ها که چندین برابر یاران امام در روز عاشورا بودند، بعد از واقعه عاشورا در جهت خونخواهی امام حسین علیه السلام برآمدند که دیگر قیامشان سودی نداشت و آن چه که نباید اتفاق افتاده بود. بنابراین داشتن بصیرت به این که در چه زمانی بهتر است همگام و همراه با رهبر پیش رفت امری ضروری است.

​همه ما در برابر خداوند پیمان هایی بسته ایم که باید به همه ی آن ها وفادار باشیم. از اولین پیمان در عالم ذر گرفته تا پیمان هایی که در این دنیا با خدا بسته ایم…پیمان هایی در اقرار به توحید خداوند، پیمان های عدالت فرما، پیمان های دوری از گناهان و…..  .

باید همواره تصمیم خود را بر ماندن در راه و پیمان خداوند جزم کنیم و از هیچ چیزی نهراسیم. درست مانند همه دلاوران عاشورا که تا آخرین قطره خونشان بر سر پیمانشان با خدا باقی ماندند با آن که در اوج مشکلات و مظلومیت ها بودند اما وفای بر پیمانشان را بر همه چیز ترجیح دادند پیمانی که با امام حسین علیه السلام بسته بودند که در واقع همان پیمان با خدا بود. بیااید نگاهی به زندگیمان کنیم ببینیم آیا پیمانی بین ما و امام حسین علیه السلام و یا خداوند وجو دارد؟ اگر پیمانی است چقدر در راه عمل و وفاداری به آن تلاش کرده ایم ؟ اگر آن را فراموش کرده ایم  وقت آن نرسیده  است که جبرانش کنیم ؟؟؟

بارها شده است که در مسیر اشتباه قرار گرفته ایم و شاید بخاطر رودربایسی یا از دست دادن موقعیت و‌مقام جرأت پیدا نکردیم که مسیرمان را تغییر بدهیم. 

وقتی نگاهی به یاران امام حسین می اندازیم میبینیم در میانشان شخصی به نام حر است که که وقتی فهمید در مسیر اشتباه است با تمام وجودش تغییر را پذیرفت هر چند می دانست که در این مسیر جان خود را از دست خواهد داد. پس خوب است ما نیز در مسیرهای اشتباه زندگیمان یک حر باشیم حتی به قیمت جانمان از ارزش ها و باورهای دینی مان دفاع کنیم. و این چنین می شود که نام حر در تاریخ جاودانه می شود….

​تا اسم امام حسین می آید دلت می لرزد …آهی از ته دل میکشی به یاد تمام مصیبت هایش … میگویی اگر آن زمان بودم حتما کمکش میکردم… لحظه ای درنگ کن وقت نماز است …. می گویی نماز ؟ نماز که می خواند ؟!!…. همین امام حسینی که دل شیفته او هستی بیشتر از هر چیزی عاشق نمازش بود … حتی نماز ظهر روز عاشورا را در میدان جنگ با تیر و نیزه ها رها نکرد….اگر می خواهی حسینی باشی به شیوه و رفتارش حسینی باش همیشه اول نماز بعد کار….  درواقع حرکت تو به سوی نماز یاد کردن خدا از تو می باشد نه بالعکس. وقتی خدا یادش به تو می باشد کشش و حسی در تو ایجاد می شود که تو هم با نماز یاد خدا باشی ……

حواست به کشش و یادهای خدا باشد ….