به رسم عاشقی

​تا اسم امام حسین می آید دلت می لرزد …آهی از ته دل میکشی به یاد تمام مصیبت هایش … میگویی اگر آن زمان بودم حتما کمکش میکردم… لحظه ای درنگ کن وقت نماز است …. می گویی نماز ؟ نماز که می خواند ؟!!…. همین امام حسینی که دل شیفته او هستی بیشتر از هر چیزی عاشق نمازش بود … حتی نماز ظهر روز عاشورا را در میدان جنگ با تیر و نیزه ها رها نکرد….اگر می خواهی حسینی باشی به شیوه و رفتارش حسینی باش همیشه اول نماز بعد کار….  درواقع حرکت تو به سوی نماز یاد کردن خدا از تو می باشد نه بالعکس. وقتی خدا یادش به تو می باشد کشش و حسی در تو ایجاد می شود که تو هم با نماز یاد خدا باشی ……

حواست به کشش و یادهای خدا باشد ….