به رسم عاشقی

هر عملی در این دنیا عکس العملی و هر کنشی، واکنشی در پی دارد که غذای انسان نیز در دایره این قاعده می باشد. 

غذایی که انسان میخورد علاوه بر جسم بر روی روح و عقل او هم اثر می گذارد. انسان اگر غذایی که از راه حلال کسب کرده بخورد میل او او به طاعت و عبادات خدوند و معنویات بیشتر می شود و بالعکس، اگر غذای حرام بخورد روح او‌ پژمرده می شود و میلش به کارهای خلاف و گناه بیشتر می شود. 

دقیقا مثل لشکریان ابن زیاد در عاشورا چون شکم هایشان از حرام پر شدن بود سخن امام حسین علیه السلام را که حق بود نمی شنیدند و تمایلشان به انحراف و گناه بیشتر بود.

__________

لمّا عَبَّأَ عُمَرُبنُ سَعدٍ أصحابَهُ لِمُحارَبَتِهِ علیه السلام و أحاطُوا بهِ مِن کُلِّ جانِبٍ حتّى جَعَلُوهُ فی مِثلِ الحَلْقَةِ فَخَرَجَ علیه السلام حتّى أتى الناسَ فَاستَنصَتَهُم فَأبَوا أن یُنصِتُوا حتّى قالَ لَهُم ـ : وَیلَکُم! ما علَیکُم أن تُنصِتوا إلَیَّ فَتَسمَعوا قَولی؟! و إنّما أدعُوکُم إلى سَبیلِ الرَّشادِ … و کُلُّکُم عاصٍ لِأمری غیرُ مُستَمِعٍ قَولی فقد مُلِئَت بُطونُکُم مِن الحَرامِ و طُبِعَ على قُلوبِکُم.
هنگامى که عمربن سعد سپاهیان خود را براى جنگ با ایشان آماده کرد و از هر سو آن حضرت را در محاصره گرفتند و امام علیه السلام به‌سوى دشمن بیرون آمد و آنها را به سکوت دعوت کرد، اما خاموش نشدند خطاب به آنها فرمود: واى بر شما! شما را چه زیان که به من گوش دهید و گفتار مرا که به راه راست فرا مى‌خوانم بشنوید … همه شما از من نافرمانى مى‌کنید و به سخنان من گوش نمى‌دهید؛ زیرا شکم‌هایتان از حرام پر شده و به دل‌هایتان مُهر [غفلت] خورده است.
 (بحارالأنوار، ج45)