به رسم عاشقی

می گویند ماه اردیبهشت که باشد عاشق می شوی یا اگر عاشق هستی عاشق تر می شوی اما راستی بیااید چند لحظه با هم فکر کنیم عاشق چه کسی یا چه چیزی باید شد؟؟؟ من می گویم اول از همه باید عاشق خدا شد، درست است که دوست داشتن خدا فطرتا در ذاتمان هست اما باید آن را پرورش و وسعت داد. 

آری باید آنقدر عاشق بود که به غیر از معبود هستی کسی دیگر را ندید.

 آری باید عبادتمان خالص باشد با حضور دل تمام. 

چند درجه ای که پایبن تر بیاایم باید عاشق امام زمانت باشی.

 راستی امام زمان ما کیست؟! نه اینکه اسمش را بپرسم نه منظورم آن معرفت و شناخت حقیقی هست.

 چقدر امام زمانمان را میشناسیم؟ 

آیا برای ظهورش قدم ها که نه حتی قدمی برداشته ایم؟ 

خدایی نکرده ما که از آنهایی نبودیم که اشک چشم پسر فاطمه را درآورده باشد؟ 

من میگویم عاشق رهبر هم باید شد رهبری که نمونه کامل یک انسان به تمام معنا می باشد. رهبری به نام سید علی که عاشق ملت و مردمش هست که در دغدغه نان سفره مردمانش از کالای ایرانی و کارگری ایرانی حمایت می کند.

 بعدش باید عشقت به خانواده ات باشد باید به دستهای پر مهر پدر و چشم های همیشه نگران مادر بوسه ی عشق زد و جان را فدایشان کرد. 

باید عشقت را بگذاری سر سفره خانواده ات به همسرت عشق بورزی نه با آن دخترک یا پسرک خیابانی. 

باید  فرزندانت را هر روز بوسه ی محبت آمیز بزنی تا آنان نیز مانند شما شوند یک عاشق اما نه عاشق هر چیز بلکه عاشق چیزهایی که لیاقت دارند.

 اما تو عشقت را به این ها روز به روز بیشتر کن که شاید تا اردیبهشت سال دیگر تو نباشی برای عشق ورزیدن. اصلا کل ماه های سال ماه های عاشقی است .

عشقی مقدس و پاک. 

این هم دعای من برای شما عزیزان امیدوارم هر روز عاشق تر از دیروز باشید. 

از بچگی علاقه زیادی به امام حسین داشتم. همیشه در حال و هوای کربلا سیر می کردم. عاشق مجالس روضه امام حسین بودم. یکی از بزرگترین آرزوهایم زیارت حرم شان بود. اما من کجا زیارت آقا کجا؟ برایم مثل یک رؤیا بود.
بعضی دوستان طلبه اسم نوشته بودند کاروانی بروند کربلا. نگاه شان که می کردی چشم هاشان پر ازشوق بود. من مانده بودم و حسرتی که فکر می کردم برای همیشه روی دلم‌خواهد ماند. حسرت بودم و سکوت و سکوت. کسی حالم را نمی فهمید جز خودم. شده بودم مثل کودکی که گریه می کند اما هیچ کس نمی داند چه می خواهد حتی مادرش. هر طوری که فکرش را می کردم رفتنم محال بود. مثل این که بخواهی کوهی را جابه جا کنی.
در حوزه در حال و هوای خودم بودم که مدیرمان صدایم زد گفت تبریک میگم منم همین طور که گیج شده بودم گفتم تبریک برای چه گفت در مسابقات قرآنی که سال قبل شرکت کرده بودی نفر اول کشوری شدی و جایزه ات 400 هزارتومان هست دقیقا اندازه پول سفر کربلا. گیج بودم. مادرم گفت کربلات جور شد این طوری. تا دیروزخوابش را هم نمی دیدم حالا قرار بود راهی شوم. کی فکرش را می کرد؟ اسمم را نوشتم. توی راه همه هوش وحواسم فقط به شش گوشه امام حسین بود. دلم پر می زد برای حرمش. می خواستم زودتر برسم و شانه امنی پیدا کنم برای های های گریه کردن. حرم دوای دردم بود. دلتنگ بودم. ازهمه چیز دلم گرفته بودم. خیلی به این سفر نیاز داشتم. وقتی رفتم حرم امام حسین همان طور هم شد.حال و هوایم خیلی بهتر شده بود. حس سبکی داشتم. درست مثل پرنده ای که بخواهد از زمین بِکند و پرواز کند. از امام حسین برای حل مشکلات دیگران وخودم کمک می خواستم. مطمئن بودم آقا دارد نگاهم می کند. دلم قرص بود که بی جوابم نمی گذارد. مثل پدری مهربان که هوای بچه هایش را دارد حتا آن هایی را که خطا می کنند.
امام خوبم همیشه مدیون خوبی هایتان هستم. یادم نمی رود وقتی اصلا انتظارش را نداشتم زیارت را روزی ام کردید و بعد از آن هم تا حالا در سایه توجه و عنایت تان بوده ام. رهایم نکنید…
آری
کربلا نرفتن سخت است…
اما کربلا رفتن سختتر!
تا نرفته ای شوق رفتن داری…
اما وقتی رفتی شوق مردن!