به رسم عاشقی

درست در نیمه ماه بندگی خدا چشم هایت را به جهان گشودی و شدی بهترین بنده ی خدا.

 و چراغ روشن دلمان را با یمن میلادت پرنور تر کردی و ما شده ایم محو جمال و کمالت که نشان از پدر دارد.

 دارایی هایت را چندین بار در راه حق دادی تا بتوانی محکم تر کنی ریسمان دینت را.

 و چه خوب است که ما از شما الگو بگیریم در بخشیدن.

  اما انگار تا سیم ایمانمان به بالا وصل نشود نمیتوانیم دستانمان را در جیبمان فرو ببریم. چرا که برای بعضی ها دادن مال سخت تر از دادن جان است.

 کریما امروز روز تو هست و تو مشهورترینی در بخشش و کرامت پس چشم هایمان را بیشتر از این در انتظار نگذار و ببخش به دلهایمان نور ایمان را.

دست های پر التماس ما و دامن کریمانه ی تو.

اماما تو سال ها در بند اسارت بودی و چقدر خوب توان تحمل را داشتی و نه تنها از این وضع به خدا شکوه نکردی  بلکه از فرصت استفاده کردی و بال هدایت را برای پرواز اطرافیانت از زمین منیت ها به سوی خدا در زندان فراهم کردی، اما ما چه؟ خود را شیعه تو میدانیم اما مدتهاست که نه تنها دست کسی را نگرفته ایم بلکه در بند اسارت نفسمان نیز گیر کرده ایم و هر چه بال و پر میزنیم نمیتوانیم غل و زنجیر خودخواهی ها را از خود رها کنیم. ای هفتمین ستاره راه ولایت به یمن میلادت دست هایمان را دوباره بگیر و نگذار بیشتر از این در راه کجی ها قدم بگذاریم.