به رسم عاشقی

چند سالی در دوره دبیرستان همکلاس بودیم. و بعد از آن هر از گاهی احوالی از هم می گرفتیم. تا یک روز فهمیدم در کمال ناباوری نابینا شده است!!! 

آخر چرا؟! اصلا باورم نمی شد……..

بر اثر فشاری که سر زایمان به او وارد شده بود، چشمش بیناایش کم شده بود، هنوز روزهای زیادی نگذشته بود که از تماشای فرزند دلبندش لذت ببرد که به علت قند خون کلا بیناایش را از دست داده بود. 

هر دکتری رفتند چاره نداشت، فقط یک عمل بزرگ می تواند بیناایش را به اوبرگراند، تا دوباره بتواند روی زیبای فرزند کوچکش را ببیند اما هزینه اش خیلی بالا است و در توان پرداختشان نیست. 

حالا او به ناچار پذیرفته برای همیشه نابینا خواهد بود و دیگر شاهد تغییر چهره ی فرزندش نخواهد بود. 

فرزند کوچکش که او را نذر امام رضا کرده بود و اسمش را رضا گذاشته این روزها از آغوش مادر کم بهره تر شده است و در نزد مادربزرگ ها بزرگ می شود. 

وقتی دقت شود متوجه خواهیم شد که چقدر با از دست دادن چشم که یکی از نعمت های فراوان خداوند است، زندگی مختل می شود. قدر نعمت های خداوند را بدانیم و همیشه بابت آن ها شکرگزارش باشیم. این ها تلنگری است برای من و شما.

یا حق تا نظر تو چه باشد………..

———————————

۱: امام موسي‌كاظم(عليه‌السلام):«مَن حَمِداللهَ عَلي النِّعمةِ فَقد شَكَرهُ وَ كانَ الحمدُاَفضَل مِن تِلكَ النِعمةِ؛كسي كه بر نعمتي حمد خدا را كند و الحمدلله بگويد او را شكرگزاري كرده است و اين حمد او از آن نعمتي كه به او داده أفضل و بالاتر است.»(بحار، ج ٧١، ص ٣١)

۲: امام حسن مجتبي(ع):«تُجَهَلُ النِّعمُ ما اَقامَت، فَاِذا وَلَّتْ عُرِفَت!نعمت تا زماني كه در دسترس و پابرجاست قدر آن نشناخته است، همين كه از دست رفت، قدر آن (تازه) شناخته مي‌شود!»(بحار، ج ٧٨، ص ١١٥)

۳: امام رضا(عليه‌السلام):«اَحسِنوا جِوارَ النِّعَمِ فَاِنّها وَحشِيَّةٌ! ما نَأَتْ عَنِ قَومٍ فَعادَتْ اِلَيهِم؛وقتي نعمتي به شما رسيد قدر آن را كاملاً بدانيد كه نعمت گريزپا است، وقتي از دست رفت ديگر بازنمي‌گردد!» (مُسندالامام‌الرضاعليه‌السلام، ج ١، ص ٢٨٦)